Kunst heeft in mijn kindertijd en jeugdjaren altijd een prominente plaats gehad. Mijn vader was graficus en muzikant. Mijn zus studeerde aan het conservatorium. Zelf doorliep ik alle graden van dictie, voordracht, notenleer en dwarsfluit. Dit werd als evident beschouwd. Ik kan me in elk geval niet herinneren dat dit ooit ter discussie stond. Het hoorde zo. Mijn eerste examen voordracht -tegenwoordig heet dit woord- was een fragment uit het debuut van Bart Moeyaert "Duet met valse noten". Ik was toen 13 jaar en heb het boek nog steeds. Fan van Bart Moeyaert ben ik altijd gebleven. In de middelbare school speelde ik mee in het schooltoneel "Koning van Kantoren" waar we na schooltijd vele uren voor repeteerden. Dans vond ik heel fascinerend. In de ban van films als Fame, Flashdance en Footloose -films van mijn generatie- volgde ik enkele jaren jazzballet. Naast ballet en jazzballet was een aanbod van andere dansstijlen nog onbestaande, althans in het dorp waar ik opgroeide.           
Na mijn opleiding vertaler-tolk en mijn passie voor de Spaanse taal danste ik in mijn volwassen jaren vele jaren flamenco. Later met mijn kinderen volgde ik enkele creatieve, beeldende workshops waaronder een draaidag keramiek met mijn dochter. Ik ga nog steeds graag naar voorstellingen en ben een frequent bezoeker van tentoonstellingen en musea. Ik heb deze cursus aangegrepen om een aantal oude, wat vergeten geraakte liefdes weer te omarmen.