Ombra

(c) Koen Broos

Ik heb Ombra (Nl schaduw) van Opera Ballet Vlaanderen ervaren als een overweldigende, zintuiglijke ervaring. De dansers en zangers in deze voorstelling imponeren met hun virtuositeit.Vanop een centrale positie op de tweede rij was ik een bevoorrechte getuige van elke zucht, subtiliteit en expressie. De natuurlijke uitstraling van de dansers raakte me. Ik zag mensen van vlees en bloed die zich durfden te tonen in al hun kwetsbaarheid. Het was van een ontroerende schoonheid. Hun kledij was kleurrijk en eerder onopvallend, soms groezelig. Het leek alsof de dansers nog snel voor de voorstelling iets uit hun kast hadden gegrist. Het had iets spontaan en ongedwongen. De veelheid aan performers zorgde voor een bijzonder intense beleving. Centraal op scène stond een boom van de hand van beeldend kunstenares Berlinde De Bruyckere in al zijn glorie te pronken. Doorheen de hele voorstelling treden de dansers in contact met de boom: ze raken hem aan, klimmen erin, bengelen aan zijn takken, zoeken rust op de vele dekentjes die de boom bedekken, gebruiken hem als krachtige steunpilaar, zoeken beschutting onder zijn stevige takken, ...De boom krijgt daardoor bijna iets menselijks, een steun en toeverlaat van al wie hem benadert. De boom fungeert als ode aan de overleden intendant Gerard Mortier, goede vriend van Alain Platel, choreograaf van deze voorstelling. Zang en dans werden op een vloeiende manier met elkaar verweven. Zangers dansten en dansers zongen. Samen maakten ze de voorstelling tot een overweldigend geheel. Ombra gaat over ontmoeten, de mens als sociaal dier, maar ook de mens met zijn vele gezichten, hartelijk én harteloos. Ombra toont de mens als vat van tegenstrijdigheden: gul en genereus, gruwelijk en grof. Ombra gooit op een pijnlijke manier zout in de wonde: hoe kunnen we als mens toekijken en laten gebeuren wat vandaag in de wereld gebeurt? Componist Steven Prengels bewerkte voor Ombra verschillende klassieke werken van grootmeesters Händel, Beethoven, Bach en Mozart. De voorstelling opende met de aangrijpende aria Ombra mai fu van Händel uitgevoerd in gebarentaal. Door hun puurheid en eenvoud waren deze gebaren bijzonder krachtig. Voor mij was dit het meest pakkende moment van de voorstelling. Iedereen op scène "sprak" in éenzelfde universele taal, zowel dansers als koorleden. Alain Platel bundelde de krachten met Bart Verheyden, taalcoach gebarentaal, die zelf ook doof is: "Gebarentaal heeft een universele schoonheid die ik wil meegeven. Het is een diepgaande en intieme manier van communiceren." (Bart Verheyden).